Spacer po dzieciństwie. Jestem u rodziców. Dzisiaj parę godzin spacerowałem po wiosce, w której spędziłem pierwszych 18 lat życia. Wszystko wydaje się jakby mniejsze, węższe, nie tak rozległe jak pozostawało w mojej pamięci.

Mamy obowiązek chronić najważniejsze rzeczy. Koniec roku sprzyja takim poważnym refleksjom. Bo dokonujemy podsumowań. Pytamy się, czy życie biegnie tak, jak naprawdę tego pragniemy. I czy coś nam się w życiu nie wymsknęło spod kontroli…

Czy zawsze porażka okazuje się porażką? Okazuje się, że wcale tak nie musi być. Przykład: jedziemy za szybko i dostajemy mandat.

Czy refleksja jest smutna? Tkwi w nas taka pokusa, by na wszelkie wspominanie przeszłości, patrzeć przez „smutne” szkło… Bo zaprzepaściliśmy… Bo zmarnowaliśmy… Bo nie wykorzystaliśmy… Totalnie dołujące.

Czy upływ czasu może być czymś dobrym? Narzekamy, że czas biegnie zbyt szybko a nawet czasami przyśpiesza. Trwożymy się, że najbardziej atrakcyjne chwile pozostały gdzieś za nami.

Spodziewałem się nie jego, a nieoczekiwanie on. Drżenie mnie ogarnęło, wkuliłem się w siebie, chciałbym w tym momencie nie być tu, ani gdzie indziej. Wymacawszy pierwszy schodek laską, postawił na nim stopę, po czym odważył się postawić drugą. Z podobnym mozołem zszedł na następny i następny. Niedołężny a uparty, pomyślałem. Dlaczego starzy ludzie są tak uparci, czyżby nie mogli darować tym, którzy po nich będą żyli?

Gdy cesarz Hadrian II zabierał się za usuwanie śladów po chrześcijanach, nawet nie zdawał sobie sprawy, że robi coś zupełnie odwrotnego. Postanowił w miejscu, gdzie znajdowała się grota Narodzenia Jezusa uczynić miejsce kultu Adonisa. Gdy pareset lat później poszukiwano miejsca urodzenia Nazarejczyka, wszyscy wiedzieli, że znajduje się tam, gdzie gaj Adonisa. Zadbał o to Hadrian 🙂

Święta poruszają. Czy tak jest rzeczywiście? W tym impulsie znajdujemy opis sytuacji z betlejemskiej jaskini. Pasterze. Aniołowie. Mędrcy. Maryja i Józef. Dziecko. Cała sytuacja staje się wręcz nierzeczywista. W tę jedyną w swoim rodzaju noc.

Kierunek spojrzenia – nadzieja. Rozważanie z tekstem Ewangelii Łukasza o drugim nadejściu Syna Człowieczego łączy tekst znanej w Niemczech piosenki Reinharda Meya „Über den Wolken” (Ponad chmurami). Bo ponad chmurami wolność jest bez granic i spojrzenie sięga za horyzont, jak śpiewał bard lat 70-tych.

Niech świecą. Ciemność i światło. Autorka impulsu, posługując się cytatem z Księgi Izajasza, opowiada nam o prawdziwym świetle, który przyniesie Zbawiciel.