Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło… Iz 60, 1

Niech świecą. Ciemność i światło. Autorka impulsu, posługując się cytatem z Księgi Izajasza, opowiada nam o prawdziwym świetle, który przyniesie Zbawiciel.

Potrzebujemy światła, by istnieć. Rośliny słońca. Ciemność jest przytłaczająca. Nie chcemy w niej za długo przebywać. Kojarzy nam się ze strachem i bezbronnością. Przypominam sobie jako dziecko, gdy ktoś kiedyś zostawił mnie w ciemności. Czułem jakby coś mnie oblepiało niezauważalną mazią…

Jednak mnóstwo osób żyje w ciemności. Przeczytałem, że w samej Polsce może być około 1, 8 mln osób niewidomych lub słabowidzących. Ciekawe jak dla nich wyglądają skojarzenia: ciemność – światło. Pewnie zupełnie inaczej niż u nas.

Kiedy czytamy pierwszy rozdział Księgi Rodzaju, w drugim wersie autor opowiadania mówi o ciemności. Dopiero w trzecim mowa jest o światłości, która według Boga „była dobra”. A we wspomnianym fragmencie Izajasza mowa jest o zupełnie innej światłości. Nadprzyrodzonej. Do której zdążają ludzie. Od razu przypominają się opowiadania ludzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Oni też zmierzali do tajemniczego światła.

Dzisiaj wręcz mamy za dużo światła:-)Tak dużo, że w wielkich miastach nie widać gwiazd. A z kosmosu najciemniejsze połacie planety widać w Afryce, w wysokich górach czy bezkresnej amazońskiej dżungli. Ale to sztuczne światło, które trudno porównywać ze słonecznym, niosącym życie i ciepło. A jak sprawa się ma z nadprzyrodzonym światłem, o którym mówi Izajasz?

Wielu widzi go w małym dziecku, które urodziło się w pewnej judejskiej jaskini… W sumie trudno wobec niego przejść obojętnie. Można je wielbić, można też mówić, że zupełnie nas nie obchodzi, ale zawsze pozostanie w kręgu naszych myśli. Zwłaszcza w tych najbliższych dniach. Niedawno czytałem wypowiedź pewnej ateistki, która skarżyła się, że musi z dzieckiem iść na jasełka. Coś w tym jest. Kultura ciągle epatuje nas religią. Nie da się jej wykreślić z ludzkiej myśli. Tworzyła nasze człowieczeństwo, choćbyśmy wieszali na niej ostatnie psy, obarczali ją winą za wojny i konflikty, dopatrywali się w niej najgorszej ludzkiej dekadencji…

Może religia była jedynie pewnym etapem w naszej ewolucji i pozwalała nam za pomocą mitów zrozumieć rzeczy, które pozostawały dla nas tajemnicą. Ale czyż nauka przy całym swym wyrafinowaniu zbliżyła się do Światła? A może się ciągle od niego oddalamy:-)

Pozdrawiam

Ceramik