Anonimowość. To nasz ratunek i nasza broń. W wielu wypadkach wolimy być anonimowi, bo tak wygodniej. Nie trzeba się wychylać, deklarować, ponosić odpowiedzialności, zabierać zdania, bronić krzywdzonych i stawiać się swoim albo czyimś katom…

Rzeczywistość. Jest jednak inna. Świat nie składa się z pozytywnych istot, które życzą nam dobra. Codzienność to zdrada, kłamstwo, egoizm… Wybaczenie nie wytrzymuje z taką logiką. Ale spójrzmy dobrze… Gdyby świat był idealny, nie byłoby zła i wybaczenie nie byłoby też potrzebne.Wybaczenie jest przerwaniem pewnego łańcucha, czy chcemy tego czy nie… Następuje pewna konsternacja. Stop, przysisk resetu, aberracja rzeczywistości. Tej właśnie złej rzeczywistości. Ktoś się ponad to wzbija… Ktoś jest znowu naiwny, bo można i tak powiedzieć.

Wybaczenie. Jest nie tylko zaniechaniem zemsty. Jest czymś więcej. Jest pewnym aktem wewnętrznym, który próbuje w sprawcy zła zobaczyć człowieka. Nie jest zapomnieniem złego czynu. To nie jest możliwe. Pamiętać będziemy długo, przy dużej krzywdzie zapewne do końca życia.

Zemsta. Czy mamy do niej prawo? Przypominają się od razu scenariusze wielu filmów, w których bohater stracił wszystko i jedyną jego motywacją jest zemsta:-) Z religii zwłaszcza hinduizm, buddyzm i chrześcijaństwo przestrzegają przed wymierzaniem samemu sprawiedliwiści.

Szczerość wobec siebie. Ciężko o nią. Dzisiaj świat promuje “podkręcanie” rzeczywistości. Aby widziano nas lepszymi niż naprawdę jesteśmy. Są nawet propozycje kursów czy wydawane podręczniki na ten temat.

Stagnacja. Lubimy bowiem lenistwo, nicnierobienie. Zwykle mówimy górnolotnie: odpoczynek:-) Łapię się na tym, że tak usprawiedliwiam się zwłaszcza wtedy, gdy coś mi się tego dnia udało. A więc zasługuję na nagrodę. Nagrodą jest wieczór leniuchiwania:-)

Rozwój. Czy warto się w ogóle rozwijać? Czy na pewnym etapie życia mamy prawo “spocząć na laurach”? Mamy za sobą lata szkoły i studiów. Lata osobistych doświadczeń. Możemy przecież powiedzieć: dość. Swoje wiem i basta. 🙂 Przykład Kanta pokazuje, że to ostatecznie sam człowiek decyduje o tym, czy chce poznawać i odkrywać świat wraz innymi, czy też woli zasnąć w swoich własnych poznawczych schematach.

Filozofia zdrowia, filozofia piękna filozofia sukcesu, filozofia biznesu… Spotykamy się z takimi określeniami na co dzień. Czy mają coś wspólnego z filozofią? Raczej mało albo wcale. Są ładnymi zbitkami dwóch atrakcyjnych wyrazów. To ma zapewnić sukces firmie czy książce. Nie… Nie myślcie, że się oburzam. Raczej mnie to zawsze skłania do refleksji nad znaczeniem.

Dobra osobiste. To pojęcie na granicy etyki i prawa. Ale wbrew pozorom nie należą tu przedmioty materialne codziennego użytku, jak mógłby ktoś pomyśleć… Jeśli otworzymy Kodeks Cywilny to pod tym pojęciem między innymi znajdziemy: zdrowie, wolność, prawo do dobrego imienia i czci, swobodę sumienia…

Dobro nadrzędne. Na pewno każdy z nas słyszał to określenie. Oznacza dobro, które stawiamy ponad wszystkie pozostałe. Wertując internet znalazłem całe mnóstwo różnych wypowiedzi. Zaczynając od sławetnych: “Bóg, honor i Ojczyzna” a kończąc na “wolność, równość, braterstwo”. Cały wachlarz od prawa do lewa. Zależny od ludzkich światopoglądów.