Nard i szafran, wonna trzcina i cynamon, i wszelkie drzewa żywiczne, mirra i aloes, i wszystkie najprzedniejsze balsamy, źródłem mego ogrodu, zdrojem wód żywych spływających z Libanu… Pnp 4, 14-15

Ludzie przeszłości. To ci, którzy rozpamiętywują. Delektują się chwilami z przeszłości. Albo… Tkwią dalej w bólu związanym z przeszłością…

Poeci, twórcy, artyści… Można powiedzieć, że żyją napięciem między przeszłością i teraźniejszością. Rozpięli niewidzialną nić. Wiersze najczęściej pisane są w czasie przeszłym, rzadziej teraźniejszym a najrzadziej – przyszłym…

Człowiek w swej „duchowej” odsłonie jest magazynem emocji. Miliardy połączeń w neuronach, wszystko zapisane w chemicznym kodzie… Dzisiaj neurologia dopiero przypatruje się temu ze zdziwieniem. Pamięć może chorować. Pamięć można również leczyć.

Mój ulubiony Reiner Maria Rilke napisał w jednym z wierszy coś takiego:

Vergangenheiten sind dir eingepflanzt, 
um sich aus dir, wie Gärten, zu erheben

Przeszłości (w liczbie mnogiej) są w nas wszczepione, zasadzone… I chcą się uwolnić, wznieść… Jak ogrody… A ogrody są kolorowe, przepełnione słodkimi owocami, radosne i pełne wigoru.

Przeszłość, pamięć jest jak ogród, z którego zbiera się owoce. Ale najbardziej czują to poeci, ludzie refleksji. Ludzie przeszłości:-)

Przeszłość wbrew słowom Laozu z ostatniego wpisu nie niesie z sobą jedynie smutku. Ale całą paletę emocji. Również ukojenie, bezpieczeństwo – gdy przypominamy sobie dzieciństwo. Entuzjazm i szczęście, kiedy wspominamy pierwszą miłość. Radość – z narodzenia dziecka…

I tak możemy sięgać do pamięci, jak malarz do swojej palety. I mieszać odcienie swoich emocji… To my w końcu jesteśmy tu szefami:-)

Pozdrawiam

Ceramik