Agatodajmon (gr. Agathodaímōn), Agathos Dajmon (gr. Agathòs Daímōn) to greckie bóstwo, dobry duch natury, patron żniw i wina. “Demon dobra… “, tak chyba można też przetłumaczyć:-)

Trochę przygnębiające są ostatnie wpisy… Spróbuję odwrócić te rozważania w jakimś pozytywnym kierunku. O złu sporo napisałem a co z dobrem? Cała judeochrześcijańska tradycja wiąże dobro ze Stwórcą jako jego źródłem. Ale nie jest to jedyne spojrzenie. Z religijnych warto jeszcze wspomnieć o buddyźmie i jego idei karmy. Mówi ona, że każde działanie człowieka ma swój skutek – dobre działanie wraca jako szczęście, złe działanie zaś wraca jako cierpienie.

W zeszłym wpisie zastanawiałem się nad teodyceą, problemem pogodzenia zła w świecie z istnieniem Boga. Tu duży wkład położył G.W. Leibniz. Filozof z Hanoweru. Ciekawostka: Leibniz zaliczany jest do tzw polihistorów, czyli ludzi o szerokiej wiedzy z wielu różnych dziedzin. Był bowiem dyplomatą, filizofem, matematykiem i znawcą techniki. Taki Leonardo da Vinci swoich czasów…

Zło a Bóg. Jak pogodzić te sprzeczności? Czy mogą istnieć obok siebie? W filozofii nazywa się ten problem teodyceą… Już tradycyjnym stał się przykład Auschwitz. Gdzie był Bóg gdy mordowano miliony bezbronnych…

Dialog między różnymi religiami jest niezbędny, jak powiedzieliśmy sobie wczoraj. Chodzi zwłaszcza o szerszy dialog między kulturami i wzajemne poznawanie. Wspólne inicjatywy, takie jak walka o pokój, działalność dobroczynna to pewnie ukoronowanie takiego dialogu.

Wczoraj zastanawiałem się nad sensem ekumenizmu. To dzisiaj wypadałoby coś napisać o dialogu między religiami. Czy w ogóle gra jest warta świeczki?

Ekumenizm. To działania w ramach chrześcijaństwa, które mają na celu zjednoczenie wszystkich chrześcijan w jednym Kościele. Trzeba to odróżnić od „dialogu między religiami”, który dotyczy różnych religii a nie denominacji (wyznań) w chrześcijaństwie.

W we wstępie do swojego Przewodnika błądzących Żyd Majmonides tak pisze: „Gdy mam przed sobą trudny temat – gdy droga wydaje mi się wąska i nie widzę żadnego innego sposobu uczenia prawdy, jak poprzez zadowolenie jednego inteligentnego człowieka, a zdenerwowanie tysięcy głupców – wolę zwracać się do tego jednego człowieka i nie dbam o potępienie tłumu. Wolę wybawić inteligentnego człowieka z zażenowania i pokazać mu przyczynę jego zagubienia, aby mógł osiągnąć doskonałość i spokój”.

Teologia apofatyczna. Ona najbardziej mnie ciekawi i mi odpowiada. Pisząc o ulubionych filozofach i teologach, wymieniłem paru, którzy właśnie taką uprawiali (Pseudodionizy, Klemens Aleksandryjski). Jest nazywana również negatywną, bo bardziej neguje niż potwierdza.

„Teologia? Na co to komu?” Już nieraz słyszałem. Wystarczy przecież religioznawstwo. O ile na filozofię większość przymyka oko, to teologia spotyka się z pewnym buntem. Ogłupianie, zaciemnianie, średniowiecze…