A liczba ich jak piasek morski… Ap 20, 8

Czytam Drugi wiek maszyny E. Brynjolfssona i A. McAfeego. Intrygujący jest zwłaszcza świat cyfryzacji. Gdyby tak próbować określić – liczby nie należą ani do świata słów, ani do świata obrazków. To zupełnie odrębny świat… Czy arabscy matematycy z początków średniowiecza, którzy połączyli matematykę grecką, chińską i hinduską, zdawali sobie sprawę, że stworzyli podwaliny pod całą nowoczesną naukę? Al-Chwarizimi czy Al-Farabi mogli jedynie śnić o współczesnych maszynach, ale to dzięki nim, komunikujemy się z robotami za pomocą cyfr.

Epoka cyfrowa daje nam niezliczone szanse. Na czym polega jej największe bogactwo? Autorzy wspomnianej książki twierdzą, że dzieje się to przez łatwy dostęp do ogromnej ilości danych, które są „paliwem” dla współczesnej nauki. Przez całe lata jako ludzkość zgromadziliśmy terabajty danych naukowych. Sami nie mamy mocy i umiejętności, aby je przetwarzać. Z pomocą przychodzi nam maszyna. I w tym momencie zaczyna się swoista rewolucja. Postęp, odkrycia, wynalazki, nowe teorie to już nie kwestia całych wieków, ale jednej chwili – dekady, roku, miesiąca a nawet godzin i sekund. Przez rewolucję cyfrową świat nauki nabył jeszcze większego przyśpieszenia…

I tak się zastanawiam, czy człowiek jest na to przygotowany… Na jednej z pierwszych stron książki współautor Andy McAfee dedykuje ją swoim rodzicom takimi słowami: Dla moich rodziców, Dawida McAfee i Nancy Haller, którzy przygotowali mnie na nadejście drugiego wieku maszyny. Wyposażyli mnie we wszelki atuty, jakich człowiek może potrzebować. No właśnie… Czy naprawdę jesteśmy przygotowani? Nie podważam tu kwalifikacji wychowawczych rodziców Andego. Na pewno powyższe słowa mają zrozumiałe dla niego znaczenie. Ale akurat u jednego z czytelników, jakiegoś ceramika ze Szwarcwaldu, wywołały zupełnie inne refleksje…

Czy jesteśmy etycznie, duchowo, w sposób ogólnoludzki przygotowani na „drugi wiek maszyny”? Czy wynalazki i odkrycia zdobywane w takim tempie będą nam w sposób dobry służyły? I następuje jeszcze jedna, bardziej prywatna refleksja – czy dobrze przygotowałem do „świata cyfrowego” swoje córki. Jest 17.00 po południu. Jedna wraca właśnie z laboratorium uniwersyteckiego, gdzie prowadziła badania. Druga siedzi w swoim akademiku i pisze kod do jakiegoś procesu. I w tej chwili dopada mnie odpowiedzialność za to, co zrobiłem dwadzieścia lat temu, gdy zacząłem je wprowadzać w świat liczb. Jedno jabłuszko dodać dwa jabłuszka… Ile mamy razem  jabłuszek w koszyczku…

Pozdrawiam

Ceramik