Jest on podobny do dzikiego krzaka na stepie, nie dostrzega, gdy przychodzi szczęście… Jr 17, 6

Tej deszczowej listopadowej niedzieli wypadałoby zastanowić się nad światem Rilkego we mnie samym. Właściwie już to zrobiłem, bo wszystkie moje przemyślenia w ostatnich czterech wpisach to tak naprawdę nie świat Rilkego, ale taki, jaki sam go odczytuję. A więc moja interpretacja świata Rilkego, „mój świat Rilkego”…

Może najlepiej napisać, co poeta z Pragi we mnie zmienił… Prawdopodobnie bardzo dużo i bardzo mało jednocześnie;-) Bardzo dużo, bo zapewne utwierdził mnie, że nie warto bać się indywidualnych osądów (nawet na bardzo poważne tematy). Bardzo mało, ponieważ jego przemyślenia nie są według mnie specjalnie odkrywcze, nie dokonuje żadnej rewolucji w literaturze. Czyta się go spokojnie, nie natrafiając na …żadne literackie niewypały. Może Rilke nie chciał szokować, ale bardziej nieść zrozumienie, nazywać nasze niepokoje po imieniu, wlewać w nas pewne „lekarstwo”, dzięki któremu czujemy się lepiej. Zatem jego poezja jest pełna troski o człowieka, może czasami nawet go rozgrzesza z ułomności, próbuje zamknąć dyskusje nad jakąś wymyśloną winą, która nad człowiekiem od urodzenia wisi…

Jawi się to tym bardziej potrzebne, bo jakieś czasy dzikie nastały i każdy spragniony jest ludzkich odruchów. Dlatego jego wiersze są tak …miękką muzyką;-) Nawet dźwięk niemieckich słów jest tu do przyjęcia, jakby René Rainer pisał je z myślą, byśmy samego dźwięku się nie przestraszyli;-) W swoich Szkicach nad filozofią literatury Roman Ingarden, nasz rodzimy najwybitniejszy fenomenolog, napisał takie zdanie: „jeżeli dzieła nasze są wysokowartościowe, piękne, duchowo bogate, szlachetne i mądre, my sami przez nie dobrzejemy” Na pewno dzieła Rilkego powodują, że …dobrzejemy:-) Na koniec jeszcze jeden wiersz… może najbardziej osobisty z osobistych. Tak w ramach lekarstwa na podłe czasy… Obok tłumaczenie Bernarda Antochewicza.

Pozdrawiam

Ceramik