Wtedy przywrócę narodom wargi czyste, aby wszyscy wzywali imienia Pana i służyli Mu jednomyślnie… So 3, 9

Mamy znów nowego pracownika. „Pół-Francuz, pół-Niemiec”, tak o sobie mówi… Jest niecałe dwa tygodnie a już wzbudził kontrowersje. Na razie dał się poznać przede wszystkim z zamiłowania do robienia sobie przerw na kawę i papierosa;-) Od razu zaznaczył, co będzie robił a czego nie. Na każdą zwróconą uwagę (dla jego dobra) ma wyćwiczoną odpowiedź – typu, że „ktoś mu źle pokazał”. Zawsze winę …przesuwa na kogoś innego. No cóż, prorokiem nie jestem (takim z wczorajszego wpisu;-), ale nie wróżę mu u nas przyszłości…

Kiedy pisałem o istnieniu wielu światów, wydaje mi się, że mogłem być opacznie zrozumiany. Zawęziłem świat do pewnego subiektywizmu, skupionego wokół pojedyńczej osoby. Każda osoba buduje swój własny świat. I jest to swoista prawda, ale może skierować nas na niebezpieczne tory. Może zrodzić mniemanie, że wszystko kręci się wokół mnie samego. Nie chodzi mi nawet o modną dzisiaj psychologię, ale raczej o pewien błąd poznawczy. Egocentryzm, bo o nim mówię, może zaburzyć całe odkrywanie rzeczywistości. Na czym on polega…

Myślę, że każdy intuicyjnie to jakoś wyczuwa. W poznawaniu rzeczywistości byłby to pewien tok rozumowania, który polega na centralnym umiejscowieniu własnej osoby. Wynika z tego niezdolność do tolerowania innych poglądów i postaw niż własne. Trochę jednak wrócę do psychologii a zwłaszcza do jednej z jej dziedzin – psychologii rozwojowej. W wieku dziecięcym, gdzieś pomiędzy drugim a siódmym rokiem życia, wszyscy jesteśmy egocentrykami. „Myślimy” obrazem i emocjami. Potem dopiero powoli zaczyna rozwijać się empatia, próba stawiania siebie w cudzej sytuacji. Oczywiście ten proces może zostać zaburzony i pozostajemy egocentrykami …dłużej. Mam wrażenie, że około 99% polityków wykazuje w tym obszarze podejrzane objawy;-)

Właściwie świat temu sprzyja. Od dzieciństwa słyszymy „walcz o swoje”, „nie daj sobie w kaszę dmuchać” i jest to tak naprawdę coś dobrego. Ale oczywiście może dojść do przekroczenia pewnej granicy. Wydaje mi się, że nawet religia, która tradycyjnie wspierała empatię i poświęcenie dla drugiej osoby, poszła w tym kierunku. Coraz bardziej bowiem podkreśla się, że przeżycie religijne musi nam się podobać. Ma być „fajnie”, „cool” i „odjazd”… I gdy słyszę relację z jakiegoś religijnego wydarzenia, brzmi to podobnie, jak wrażenia po seansie kinowym czy teatralnym… Scholka śpiewała, wszyscy trzymali się za ręcę a zespół muzyczny „dał czadu”… Macie pewnie dość mojego narzekania;-) Bo czego tak naprawdę się czepiam? Czegóż brakuje… Wydaje mi się, że pewnego skupienia na Tajemnicy. A zwłaszcza na Tym, kto jest Głównym Bohaterem. Pewnie śmiejecie się, że pisze to agnostyk;-) I w sumie macie rację;-)

Ale czyż nie macie wrażenia, że czasy współczesne przesunęły pewne akcenty. Wielu chce postawić siebie samego na miejscu głównego bohatera. Może dlatego, że zostało puste… Nawet cytowany przeze mnie popularny w wielu środowiskach Harari pisze o ciekawej religii współczesnego człowieka – konsumpcyjnym indywidualizmie.  Może zamiast „indywidualizm” powinno być właśnie „egocentryzm”?

A może zawsze w końcu chodziło o nas samych, tyle że czasami spektakularnie …odwracaliśmy kota ogonem;-)

Pozdrawiam

Ceramik