Przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów… Hbr 12, 22

Anioł Działania Powoli. Sprzeciwia się pędowi i wynikającemu z niego niezrozumieniu… Cieszy się chwilą…. Jak nieustającym świętem….

Niemiecki benedyktyn opactwa Münsterschwarzach pisze o nim tak: Anioł Działania Powoli chciałby wprowadzić Cię w sztukę „bycia”, życia intensywnego. Po prostu spróbuj kiedyś iść wolniej, gdy w pracy chcesz przejść od jednych drzwi do drugich. Spróbuj przy spacerze odczuwać świadomie każdy krok, spostrzegać, jak dotykasz ziemi i ją znów zostawiasz. Spróbuj powoli i świadomie wziąć w rękę swoją filiżankę. Wieczorem rozbieraj się powoli. Zobacz, jak wtedy wszystko staje się symbolem, jak odkładanie ubrania może stać się odkładaniem dnia z jego trudem. Spróbuj rano myć się powoli, używając zimnej, orzeźwiającej wody. I ubieraj się powoli. Możesz świadomie cieszyć się zakładanym ubiorem, przygotowując się każdego dnia do nadchodzących zadań. Anioł Działania Powoli chce wskazać Ci drogę do życia świadomego i uważnego i wprowadzić Cię w sztukę uroczystego przeżywania każdej chwili jak nieustannego święta…

Myśl Grüna o „celebrowaniu chwili” pochodzi z filozofii stoickiej. To oni uważali, że życie jest permanentnym świętem, uroczystą celebracją bycia człowiekiem. Carpe diem… – Chwytaj dzień, bo przecież nikt się nie dowie, jaką nam przyszłość zgotują bogowie – pisał w Pieśniach Horacy. A czyż można delektować się w pośpiechu… I gdy czujemy, że czas wywiera na nas jakiś nacisk…

Może dlatego książka Stena Nadolny’ego Die Entdeckung der Langsamkeit (Odkrycie powolnego działania) stała się niemal książką religijną. Autor trafił w naszą głęboką tęsknotę. Nie tylko nerwy doznają uszczerbku wobec stresu. Także i nasze dusze dręczy nieustanny pęd i że wszystko musi iść coraz szybciej. Każda minuta i sekunda muszą przynosić zysk. Może pierwsze, co trzeba zrobić to po prostu zwolnić tempo…

Tak… Łatwo to powiedzieć mnichowi, który kryje się za murami klasztoru. Ciężej gdy w naszym życiu jeden termin goni następny. I wolny czas stał się swego rodzaju luksusem. Wtedy niemalże trzeba walczyć o spowolnienie… Ale niewątpliwie jest w tym dużo racji. I nie wolno nam się poddawać psychozie, że życie polega na „szybciej i szybciej”… Raczej na „bardziej i bardziej” 🙂

Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć Wam i sobie, byśmy umieli delektować się chwilą. Życie jest zbyt ważne, by traktować je …po łebkach 🙂

Pozdrawiam

Ceramik