Nie martw się i nie lękaj o niego, siostro! Towarzyszy mu bowiem dobry anioł, więc będzie miał szczęśliwą podróż i wróci zdrowy… Tb 5, 22

Anioł Miłości Siostrzanej. Wyjątkowy i specyficzny. Przywołuje w nas uczucia, które trudno porównać z innymi. Całą gamę uczuć… Ciepło rodzinne, wsparcie, trud opieki i odpowiedzialności, zaufanie, oddanie…

I tak streszcza jego zadania cytowany autor: Anioł Miłości Siostrzanej powinien nam pokazać, że wszyscy mamy równe prawa, że nikt nie powinien stawać wyżej niż inni. Jakże często wywyższamy się ponad innych ze względu na pozycję społeczną, a przede wszystkim przez nasze uprzedzenia. Czujemy się lepsi od innych, wynosimy się nad nich. Jesteśmy  nastawieni, żeby widzieć ich ujemne strony i zupełnie nie zauważamy, że przerzucamy na ludzi swoje słabości (…) Kto rozpoznaje prawdę o sobie, przestaje szukać u innych swoich błędów. Staje się bratem i siostrą każdego człowieka, gdyż w każdym rozpoznaje siebie samego…

Mieć siostrę to zupełnie coś innego niż mieć brata. Mam oboje, więc wiem, co mówię 🙂 O siostrze już nieraz na blogu pisałem, poświęciłem jej nawet osobny wpis – TUTAJ. Jest z tym związana cała gama uczuć. Jeśli siostra jest starsza, ukazuje się jakiś dodatkowy rys macierzyński, jeśli młodsza, nasze uczucia wiążą się z opieką i odpowiedzialnością.

To również symbol, który powinien odzwierciedlać nasze zachowania społeczne. Tak przynajmniej sądzi cytowany Anselm Grün. A nasze relacje z innymi powinny być podbudowane takim „siostrzanym” kontekstem. Autor pokazuje wczesnych chrześcijan i sposób, w jaki żyli. Siostry i bracia w Chrystusie. Podstawą do tego, była chrześcijańska prawda, że wszyscy mamy jednego Ojca. Możemy to oczywiście przenieść na grunt bardziej …świecki. Że jesteśmy dziećmi naszej planety. Że wszystkich stworzyła nas natura. I z tego powodu wypada, byśmy się szanowali.

Choć nie tak do końca zgodzę się z cytowanym mistrzem duchowości. Może mi wybaczy:-) Mimo wszystko takie stawianie sprawy to dla mnie pewna …profanacja. Aby nazywać kogoś „siostrą” albo „bratem” trzeba mieć do tego poważniejsze powody niż okrągłe idee. I rodzina jest dla mnie czymś jedynym w swoim rodzaju. Poza tym – trudno byłoby mi nazwać „siostrą” mhhhmmm… kobietę, która np wczoraj skrobała mi marchewki wózkiem sklepowym w kolejce pod kasą (nie wspominam nawet o zachowaniu odległości w czasie koronawirusa). Być może mistrz duchowości nie robi zakupów w supermarkecie i nie ma tak przyziemnych problemów…

Pozostanę więc bardziej na gruncie rodzinnym. A co do „obcych sióstr”… Mhhhm… Może czasami wystarczy codzienna tolerancja i szacunek. Ale o tym Aniele jeszcze będziemy mówić na samym końcu powyższej serii…

Mimo wszystko cieszę się, że wpadła mi w ręce ta mała książeczka. I to w czasach zarazy. Mam okazję się zastanowić, określić… Także – nie zgodzić:-) Jak ze wszystkim w życiu…

Pozdrawiam

Ceramik