A ukazała się tak bardzo piękna po to, aby ściągnąć na siebie oczy wszystkich mężczyzn, którzy ją zobaczą… Jdt 10, 4

Czy piękno jest iluzją? W pewien sposób na pewno. Zwłaszcza wtedy, gdy oddala się od rzeczywistości. Gdy pokazuje nierealny wysublimowany świat. Tak naprawdę iluzja była obecna w sztuce od zawsze. Antyk malował i rzeźbił piękny świat bogów. Agnoia, świat nieznany a właściwie zgadywany… Misteria dionizyjskie ze swoim subtelnym erotycznym przeżyciem… Nawet w średniowieczu świat świętych i aniołów (czy wiecie, że w chrześcijaństwie do V w. nie było ani słowa o aniołach a potem nagle zaistniały:-), bizantyjskich ikon czy opisów kręgów nieba Dantego… 

Jednak sztuka chciała ciągle oddalać się od rzeczywistości i parła naprzód. A rzeczywistość stanęła zakłopotana wobec jej subiektywizmu, bo otwierały się nowe, nieznane horyzonty. Dobiła do nieznanego brzegu  – iluzji, złudzenia, metafory… Malarska chęć zmagania się z rzeczywistością, chęć penetrowania jej zawiłości i złożoności, zaowocowała w XX w. m.in. kubizmem. To kubizm – wbrew pozorom – był zdecydowanym krokiem naprzód w obdzieraniu rzeczywistości z jej masek. Picasso, Metzinger chcieli dotrzeć do (subiektywnej) prawdy a tak naprawdę zabrnęli w iluzję. Świat kwadratów, prostokątów miał inaczej nazywać rzeczywistość a stworzył w jakiś sposób nową… 

Abstrahując od sztuki… Jaką twarz uważamy za piękną? Czy jedynie taką wymuskaną, symetryczną, że aż …plastikową? Nie… Przecież podobają nam się twarze z interesującymi „defektami”, twarze naznaczone zmarszczkami doświadczeń, czasami wręcz „nieładne”… Tu widać doskonale całą gamę subiektywnych predyspozycji… 

Wszyscy jesteście piękni. Na swój sposób:-) 

Pozdrawiam 

Ceramik