Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę… Iz 62, 1

Ostatnie ciepłe podmuchy lata. Wieczorami wyłazi z łąk i lasów jesienny chłód. Pory roku przewijają się jak w kalejdoskopie.

Człowiek też ma w sobie coś takiego zaprogramowane. Raz jesteśmy pełni werwy, kiedy indziej najchętniej czmychnęlibyśmy w niebyt. Dobry czy zły humor pojawia się ni stąd ni zowąd… I przepada następnego dnia bez śladu. Powiadają, że kobiety mają swe złe dni raz w miesiącu. Mężczyźni są bardziej nieprzewidywalni i zwykle mają zły humor nawet raz w tygodniu:-) Ale czy wszystko można tłumaczyć humorami i hormonami?

Mistrzowie życia duchowego powiadali o pewnych etapach w duchowym życiu człowieka. Ignacy Loyola, założyciel jezuitów, mówił o tym, że sam Bóg “dociera” człowieka. Po pierwszym okresie fascynacji przychodzi czas oczyszczenia, a potem dopiero ma miejsce zjednoczenie. Wiara człowieka ma dojrzewać. Zatem jest coś w rodzaju fal, okresów… Byłoby bowiem zbyt łatwo, gdyby wszystko zawsze świeciło w pełnym słońcu i przychodziło nam bez wysiłku. Być może nie bylibyśmy w stanie docenić sobie dobra.

Jan od Krzyża mówił zaś o “nocy wiary”, czasie kiedy nic nie sprawia nam radości… A najzwyczajniejsze rzeczy przychodzą z wielkim trudem.

Jest coś w tym, że życie człowieka jest jak pory roku. Nie tylko pod względem biologicznym. I nie zawsze można racjonalnie wytłumaczyć, że “ktoś” albo “coś” zepsuło nam humor. Czasami nie mamy tego humoru zupełnie bez powodu.

Być może starzy mistrzowie mieli rację. I ktoś chce nam w życiu pomóc… Abyśmy w końcu dorośli:-)

Pozdrawiam

Ceramik